Klein ongelukje achter in de auto. De jerrycan met benzine die Bas zorgvuldig was gaan ophalen in België was omgevallen op de sporttas. Een enorme stank was het gevolg. Ach, op zulke momenten is het in Keer dus net All-Stars. Ze zouden met de karakters uit het tweede zo een nieuwe serie kunnen opnemen.
We waren dus in Eijsden. Al een paar jaar de best voetballende ploeg in onze klasse. En we hebben er over het algemeen niet veel in te brengen. Zeker niet op het platgelopen kunstgras daar. Het zou dus wel een zware wedstrijd worden. De warming-up liep ook niet zoals verwacht. En toen Paul zei: “Never change a winning team”, daarmee aangevend dat we dezelfde 11 in het veld zouden sturen als vorige week, dachten Semmie en ik: “Maar de opstelling van vorige week was een noodgreep, we hadden er toen 12 waarvan er 1 net terug was van vakantie.” Geen garanties dus.
Maar wat er ook in het tweede geslopen is, geen idee, het elftal stond weer. Niet dat we beter waren, sterker Eijsden was de eerste helft veel beter. Maar er werden niet aan de lopende band kansen weggegeven, er was genoeg strijdlust. In balbezit was het alleen heel erg matig. Veel ballen werden te hard of te laat gegeven, of zelf naar spoken gespeeld. Die er dan natuurlijk ook niet stonden.
Eijsden had een goede laatste man, een goed middenveld en een sterke vaardige spits. En we hebben de eerste helft wel een paar waarschuwinkjes gehad. Een echt grote kans voor de spits, die Mike wegbokste. En toen gebeurde dus wat je soms een beetje mee moet hebben. Een van de vele goede lange trappen van Mike werd door de verdediging en de keeper van Eijsden verkeerd ingeschat. En dan duikt daar altijd Lorenzo op, die is daar dan op tijd. 0-1. Verder speelde Lorenzo overigens een dramatische eerste helft. Spitsen worden afgerekend op hun doelpunten. Ik vind dat als verdediger best frustrerend, maar het werkt wel zo.
Levy had in de rust nog even een mededeling voor het team. “Jongens, we houden gewoon onze eigen man, waar die ook naar toe gaat. Een man overnemen dat kunnen we niet!” Klopt. Vaak zorgt dat voor meer onrust dan het ons oplevert. Verder sprak Hay de profetische woorden: “Nog even volhouden en dan kan er hier een leuk resultaat in zitten.” Dat gevoel had ik nog niet helemaal. Maar achteraf klopte het helemaal.
Eijsden drukte de eerste 15-20 nog flink op het doel van Keer. Zonder echt gevaarlijk te worden. Mike moest nog 1 bal onder de lat vandaan halen, maar verder dan wat afstandsschoten kwam Eijsden niet. Daarna liep Eijsden niet meer, vielen er gaten zo groot als overhemd van mijn grootmoeder. En hadden we de kans het spel naar ons toe te trekken. Dat ging wel, maar we misten ook wel veel mooie kansen.
Tot de keeper van Eijsden ons ook nog eens mee ging helpen. Levy liep door op ongelukkige keeper, die over de bal heen maaide. En daarna kon ie m in het lege doel lopen. De spitsen van Eijsden stortten op het kunstgras van ellende. Daarmee was de wedstrijd wel min of meer gespeeld. Al hadden we met 0-4 moeten winnen. De kansen werden van goede kansen niet te missen kansen, maar Levy, Niels en Mitch konden niet scoren. De uitstekend leidende scheids floot voor het einde en Keer trok toch wel een beetje onverwacht drie punten over de streep in Eijsden.
Daarna was het ook in de kantine van Eijsden gezellig, Keer blijft overal wel even hangen, ook in Eijsden. Maar we moesten op een gegeven moment wel terug naar Keer voor het hoofdgerecht. Keer-DBSV.
Ik moet eerlijk zijn als verslaggever, het was de slechtste wedstrijd van Keer die ik gezien had dit seizoen. En als DBSV er een punt of misschien zelfs wel meer aan over had gehouden, was dat niet tegen de verhoudingen in geweest.
De studentenploeg had dan ook een leuk ploegje meegenomen naar Keer. Met vooral achterin en op het middenveld zeer vaardige voetballers. En bij Keer was een aantal spelers vandaag niet op z’n best of half geblesseerd. Dat gaf in de eerste helft een op en neer gaande wedstrijd. Met uiteindelijk 1-0 ruststand door Jeroen, die de enige uitgespeelde aanval in twee instantie afrondde. Jeroen kopte ook nog een vrije trap zo briljant goed in dat ie via de binnenkant van de paal er weer uit ging. Maar verder kwam Keer niet tot kansen of aanvallen. Veel kwam uit stilstaande situaties.
De tweede helft was DBSV echt op zoek naar de gelijkmaker en, net als bij het tweede, dacht je op gegeven moment ook wel dat ze daar recht op hadden. Maar hij viel maar niet, ook door (wederom) goed keeperswerk van Q.
En dan had Lucky Stulens nog 1 wissel tegen het einde van de wedstrijd. Niels het broertje van Casper kwam erin. Die hadden ze verteld dat hij de marathon moest gaan lopen. Hij heeft denk ik in de minuten dat ie op het veld stond, meer gelopen dan Pierre de hele wedstrijd lang. En een keer loonde dat. Een soort van counter werd gestuit door een overtreding van DBSV. De uitstekend fluitende jonge scheidsrechter gaf voordeel, waarna Niels een sprint van een meter of 30 inzette om vervolgens de bal aan zijn meegelopen broer te geven. Die schoot onberispelijk raak. 2-0. Doosje dicht.
Dus eigenlijk samengevat twee wedstrijden waar de tegenstander van Keer gedacht heeft dat er veel meer in gezeten heeft. Keer was niet op zijn best, maar won toch twee keer met 2-0. Kijken of we volgende week weer 6 punten kunnen halen!