Maar goed, het Keerweekend begon eigenlijk al op zaterdagavond, waar de jubilarissen op een mooie manier in het zonnetje werden gezet. Ik kwam er daar achter dat je ongeveer 70 jaar lid van de vereniging Keer kon zijn, want een van de jubilarissen was lid van het eerste uur. Verder had ik wat te klagen over stropdassen, kon ik wat van gedachten wisselen over de wedstrijd van zondag en heb ik begrepen dat er een hockey-feest was in Keer.
Na deze gezellige avond, was het zondagochtend de beurt aan Keer Dames 1. U weet mijn mening over het vrouwenvoetbal, maar als goed onafhankelijk journalist hou ik die mening buiten dit verslag. Zij werden na een lang seizoen kampioen en werden op een mooie manier gehuldigd. Met confetti en bier en zonder rare hoedjes. Volgend seizoen een nieuwe uitdaging in een hogere klasse. Met, zo begreep ik, tegenstanders uit Eindhoven, wordt een eindje rijden (als dat maar goed gaat...).
Dan de wedstrijd van 1. Het Bakkerbosch was redelijk afgeladen. Ook al viel het vergeleken met vorig jaar mee qua toeschouwers. ‘Het is ook anders voetballen, tegen degradatie of voor promotie’ zei Maurice na afloop.
Opstelling: Q, Nick, Lars, Jessy, Rens. Jim, Casper, Bas. Guenaut, Jeroen, Guyan. Tweede helft kwamen Bas T en Levy voor Bas en Guyan. Gezien de terugkeer van Jessy en Rens en de week rust die Keer gehad had, was er licht optimisme langs de lijn. Vandaag moest het natuurlijk gebeuren, maar men had ook goede hoop dat er een andere wedstrijd zou komen dan de afgelopen weken. Vooral qua resultaat dan.
In de eerste minuten kwam Passart scherper uit de startblokken dan Keer. Gelukkig zonder echt heel gevaarlijk te worden, maar het leverde wel gele kaarten voor Jessy en Lars op. En bijna een tweede voor Jessy, maar die gaf de scheids niet. Kon ik me deze keer wel in vinden.
Gaandeweg de eerste helft nam Keer het heft in handen, en kwamen er ook kansen. De mooiste voor Jim, die de bal richting de kruising stuurde, maar de keeper hield de bal er met een vingertop uit. Jeroen probeerde het een keer van vrij ver en schoot rakelings naast.
Toch was het Passart dat in die fase op voorsprong kwam, door wat slap verdedigen kon er een voorzet gegeven worden vanaf de achterlijn bij de tweede paal, waar de spits van Passart ongedekt stond. 0-1. Doelpunt uit het boekje.
In de rust dus een paar omzettingen. De wedstrijd werd in de tweede helft een beetje naar. Passart zocht elke minuut bijna het gras en veinsde kramp en blessures. Daardoor lag de wedstrijd en vooral het tempo lam. Keer moest nog minimaal 3 maal scoren en was er alles aangelegen dat het tempo omhoog ging.
Na nog een opstootje, dat werd (bewust) aangesticht door de nummer 4 en uiterst irritante aanvoerder van Passart. Gelukkig kreeg die ook geel, hoewel er wel meer kaarten hadden kunnen vallen als de scheidsrechters dat hadden waargenomen. Of gehandeld naar wat ze zagen.
Goed, er volgden nog meer kansen, Bas T vrij op 7 meter van de bal, maar een moeilijke bal. Jim vrij op de rand zestien, Jeroen (pingel! Ja hebben we het verder niet over). Wat hachelijke momenten voor de goal met de keeper, ach, als je alle kansen die Passart ook in die periode kreeg wegdenkt, dan had het er wel ingezeten. Maar Passart bleef ook gevaarlijk en kreeg een aantal echte 100% kansen, waarvan ze er maar 1 benut hebben. 0-2 eindstand.
Au! Dat doet toch wel een beetje pijn. Wat een seizoen en zo dicht bij een langer verblijf in de 4e klasse, door moeten tot de laatste snik, en dan met lege handen staan. Gelukkig waren de lege handen snel gevuld met bier, want zoals de aanvoerder van 1 treffend zei: “Je gaat geen club vinden, waar de voltallige selectie na gedegradeerd te zijn in de kantine darts speelt en drinkt.”
Dan een stukje In de wandelgangen. Transfers en geruchten. Met de naderende deadline voor overschrijving, doen allerlei geruchten de ronde. Zo heeft Jessy een contact in Gronsveld waar bij een contactje los zit. De goede vriend blijft Jessy appen, smsen en bellen, terwijl hij op vrouwen valt. Ik wil de goede man bij deze vriendelijk verzoeken zijn avances te staken.
De schrik sloeg Natasja om het hart toen er gemeld werd dat Maurice naar Heer (2e klasse) zou vertrekken. “Daar weet ik dan niets van” was haar reactie en ze dacht waarschijnlijk: “Zou die dan toch geheimen voor mij hebben?” Dat bleek echter al snel op een misverstand te berusten.
Dan Guenaut. Die probeert in het najaar richting Curaçao te gaan, volgens Maurice kom je met zo’n ‘lelijk’ gezicht niet door de paspoortcontrole, dus of we daar bang voor moeten zijn… Dan Toni een oude bekende van mijn uitstekende verslagen van Keer 2, hij zou zich volgend jaar weer in het zuiden melden. Maar of ie weer gaat voetballen?!
En als laatste Jeroen. Hij zei het volgende tegen mij: “ Eens kijken wie mij de komende 10 dagen belt.” Nu weet ik uit eigen ervaring dat Jeroen zijn mobiele telefoon niet helemaal begrijpt. Een paar weken terug zei hij: “Henneke, heel gek. Ik leg de telefoon wel eens weg, en dan na een tijdje heb ik ineens een gemiste oproep van iemand. Ik snap daar niets van.” Ik heb hem toen uitgelegd dat als je de telefoon laat overgaan en je niet opneemt, dat je dan na 30 seconden een gemiste oproep in je beeldscherm ziet. Maar ik denk dat het niet is overgekomen.
Ik heb nu voor Jeroen de volgende secretaresse geregeld:
Fijne zomer allemaal! Volgend jaar gaan we weer verder!