Rond 12:30 liep ik door een Limburgs akkertje ergens aan de westkant van Maastricht. Ik had mij een klein beetje vergist in waar het complex van SCM lag. Of ik was het vergeten. Als ik bij één club voel dat ik er niets mee te maken wil hebben, als één club bij mij het slechtste naar boven haalt, als ik één club een eenzame kerst wenst of verdwaalde kruisraket dan is het SCM.
Natuurlijk, en dat moet ik er bij zeggen, bedoel ik alles in de spreekwoordelijke zin en niet letterlijk, maar de club heeft met verschillende team al jaren (6 jaar minimaal) ons het leven zuur gemaakt met zware wedstrijden, onnodig harde tackles, vreselijke scheidsrechters, bedreigingen en allerlei dingen die je niet op een voetbalveld hoort te vinden. Het heeft mij er vorig jaar toe gezet om te zeggen: “Ik speel nooit meer uit tegen SCM.” En voila, daar stond ik weer, voor de poorten van hel.
Gelukkig niet alleen. We hadden redelijk wat afmeldingen: Luc, Ingo, Yoeri en Koen waren er niet bij. We speelden met Raymond (Milan 2e helft), Ludo, Henneke, Jeoff, Lars. Bas, Justus (40e minuut Sem/Sam/Sammy) Niels. Ralph, Drees en Lars.
We hadden een smalle selectie en na het uitvallen van Justus zelfs geen wissels meer. Raymond (k) had een shirt aangetrokken voor het geval dat er iets zou gebeuren.
De wedstrijd begon weer uiterst slecht. Raymond maakte bij de eerste bal die die kreeg een gigantische fout. Hij speelde de bal recht in de voeten van de tegenstander, die het lege doel niet miste. 0-1 achter, eigenlijk op de klassieke manier hoe we al veel wedstrijden hebben verloren.
Maar dat was dan ook gelijk het laatste wat klassiek was. We hebben de rest van de wedstrijd gevochten met 13 man en alles wat lanngs de kant stond. Daar kreeg je het ondanks de koude wind echt warm van!
De 1-1 was dan ook verdiend! Niels schoot van buiten de zestien met tegenwind de bal in de lange hoek langs de keeper. Prima goal! Ook de rest van de eerste helft voelden we ons zeker niet de mindere. En dat terwijl we tegen de nummer 1 speelden!
Vlak voor rust kwam SCM op 2-1. Het klopte net voor rust niet meer met de dekking en op het middenveld kwam er een man vrij. Deze schoot van rand zestien perfect in.
In de rust was er lichtelijk optimisme. We hadden de wedstrijd nog niet verloren en ook het spelbeeld gaf geen reden om te denken dat het helemaal mis zou gaan. Paul gaf mij nog wat tips: “Henneke, als je een sliding maakt moet je zorgen dat je óf de bal raakt óf de man óf allebei. Anders ben je gezien.” Paul, gekend in heel Maastricht vanwege zijn dodelijke tackle, nam ik uiteraard serieus met resultaat.
In de eerste minuut na rust maakten we de 2-2. Roel, die wederom prima speelde, gaf een puntgave steekpass op Ralph die rustig afrondde. Zelf zei hij dat hij normaliter nog even achter de bal was aangesprint om ‘m het laatste tikje te geven, maar omdat hij nu wist dat hij de hele wedstrijd moest spelen, hij zich deze energie uitspaarde. Het doelpunt gaf ons een enorme boost. De scheids zag dit ook en besloot dat hij de thuisclub een handje moest helpen. Tal van discutabele beslissingen volgden, de meesten in het voordeel van de thuisclub. Het werd 3-2 voor SCM in deze periode.
Maar wij lieten ons ook niet onbetuigd. Roel joeg een vrije trap van een meter of 30 werkelijk perfect de kruising in. Het mooie aan Roel is dat hij daarbij wegloopt alsof ie dat altijd doet. Ik zou helemaal leip zijn geworden, maar Roel kijkt eens rustig om zich heen om te kijken om de rest op zijn doelpunt reageert.
Ik had de tips van Paul iets te letterlijk genomen en maakte een keiharde overtreding op een van de middenvelders van SCM. De scheids deed dit nog af met een waarschuwing, maar kreeg daar later spijt van en stuurde me voor een duel waarin ik weliswaar met gestrekt been inkwam, maar niets of niemand raakte of maar in gevaar bracht met geel van het veld (dat gebeurt op ons ‘top’niveau. Geel is 10 minuten).
In deze tijd maakte SCM de 4-3. Dat was buitenspel, maar de scheids liet doorspelen. Had hij ook een aantal keer aan de andere kant moeten doen, waar een mislukte slangenbezweerder vlagte alsof de Formule 1 finishte.
Ik kwam er weer in en Toni (toeschouwer) had me ingefluisterd dat het wel mooi zou zijn als ik de 4-4 zou maken. Wraak op iedereen en alles wat mij in al die jaren daar had vernaggeld.
Ik maakte 5 minuten voor tijd de 4-4 op aangeven van Ralph (die dus nog op het veld stond). Ik stond vreselijk vrij en het was niet mijn moeilijkste goal, maar ik deed weer iets waardoor de goal toch weer gememoriseerd moet worden. Ik liep naar de scheids en deed tegen hem een “Mark van Bommeltje”. Voor degenen die dat hebben gemist, hieronder wat Mark deed tegen Real uit toen die scoorde. De scheids gaf mij gelukkig geen rood.
In de laatste minuten gaven we toch nog het gelijke spel weg, hoewel het een goed doelpunt van SCM was. Met 5-4 verliezen daar is vreselijk, daar heb ik echt last van. Maar ik heb genoten van de passie en strijdlust die ons team in zich had zondag. We speelden met heel ons hart en alle ledematen. We hebben alles gegeven en helaas was het niet genoeg. Met een andere scheidsrechter was het wellicht gelukt.
1 won net niet bij De Heeg, maar mag terugkijken op een mooie eerste seizoenshelft. Voor 2 is het nog lang geen winterstop, nog 2 wedstrijden. Ik ben er zelf volgende week niet, dus geen verslag. Tot over 2 weken!