Deze week werd er gelukkig wel gevoetbald. Uit in Gronsveld, tegen het derde van de plaatselijke trots. Vorig jaar heb ik daar ook een verslag over geschreven, was een van de slechtste wedstrijden van onze kant, kijken of we daar nu wat beters van konden maken.
Ik was al vroeg in Gronsveld en ik blijf het een raar dorpje vinden. Het hoort niet bij Maastricht, niet bij het heuvelland (want het ligt niet op een heuvel), misschien een beetje bij Eijsden, ik weet het eigenlijk niet precies. Als je door de uitgestorven straatjes daar loopt, heb je het gevoel van vergane glorie en dat dorp voor het grootste deel bestaat uit gepensioneerden die de dood op hun gemak afwachten. Wat ik dan ook weer bewezen zag bij de ingang van het sportpark. Daar hing dit bord:
Wij waren zoals ook in de eerste wedstrijd weer afhankelijk van de A-jeugd. We misten helden als Drees (Londen), Raymond (Oktoberfest) en Yoeri. En we zitten niet ruim in de spelers, dat weet u inmiddels. Dus kwamen van de A-jeugd 5 spelers mee. Even kijken of ik de namen nog weet: Mitch, Lars, Bas, Luc en Pierre denk ik. Van ons: G, Ludo (met 65+ pas), Jeoff, Henneke, Lars (broer van), Toni, Ingo, Justus, Niels (broer van) en Ralph. Begeleiding die mee was: Humblet (2x), familie Huskens, Mingel, Heunen (Jean), Partounsen (zelfs in de goal), spelers van het 1e. En ik heb geloof ik ook nog Jim gezien en de trainer van de A1. Al met al waren we met meer mensen dan Gronsveld. Ik vergeet wel eens de trainer te noemen, Harrie Goessens. Die is er altijd bij.
We begonnen goed aan de wedstrijd. We creëerden heel veel kansen. Helaas ging er maar eentje raak. Deze kwam van Mitch, die bij ons diepe spits speelde en dus de afwezige Drees moest vervangen. Dat is niet makkelijk, Drees kan aardig wat met een bal, maar deze jongen van A ook! De goal was een actie van Mitch, links van de goal, hij speelde zich goed vrij in de zestien en schoot met rechts onberispelijk raak.
Eigenlijk kon Gronsveld niet echt gevaarlijk worden doordat we achterin Theo en de bonkige aanvoerder uit de wedstrijd hielden. Het werd toch 1-1. Hoe dat kan?! Corner, laag bij de eerste paal. Jeoff kon hem makkelijk wegtrappen, Henneke kon hem makkelijk wegtrappen, Ludo kon hem nog wegtrappen, G kon de bal vangen, u begrijpt dat ging allemaal mis en de bal viel in de goal.
Dat was wel een domper, rust 1-1. Harrie zette alles dus ook nog maar eens goed op scherp. We moesten eigenlijk op dezelfde manier doorgaan en meer kansen afmaken. Daar konden we allemaal wel inkomen. Een niet nader te noemen speler van Keer 2 zorgde ook nog voor nodige hilariteit door de volgende conversatie met de trainer:
Trainer: “Je hebt wel een fysiek sterke speler tegen je, hè?”
Speler: “Ja, hij is zo lomp die is bij tijd en wijle dwars door me heen probeert te lopen. Ik heb medelijden met zijn vriendin.”
Trainer: “Nou, ik denk niet dat die een vriendin heeft…”
Speler: “Nee, ik denk het ook niet. Nou dan heb ik medelijden met zijn vriend. Ik hoop wel dat dat een beetje een stevig type is. Een stratenmaker of zo. Die zijn het toch gewend om op hun knieën te zitten”
Nu moet u als lezer wel begrijpen dat Harrie stratenmaker van beroep is. Na flink gelachen te hebben, kleedkamerhumor noemen ze dat, waren we klaar voor de tweede helft.
Daar kan ik vrij kort over zijn. We maakten het gewoon waar de tweede helft. Zonder Toni, die werd door de scheids naar de kant gestuurd, maakten we in korte tijd een aantal doelpunten. Allemaal gemaakt door een andere A-speler: Lars. Er gaan stemmen op om Toni voor “Wie is de Mol” op te geven, want eigenlijk gaat het zonder hem veel beter dan met hem. We kregen nog veel meer kansen dan de 3 doelpunten die we maakten. Tot ik ben gestopt met tellen heb ik 20 kansen geteld en daar heb ik mijn eigen twee schoten niet bij geteld. In de laatste seconden maakte Ralph nog de 1-5. Alweer 1-5, hij gaat lekker op 2.
Na de wedstrijd naar Bemelen gegaan; Bemelen, zon, voetbal, bier en goed gezelschap is een machtige combinatie. Ook de reden dat het verslag een dag later is. Heerlijk gesneuveld in de zon van Bemelen. Als ik ook echt niets meer te doen heb, ga ik een boek met die titel schrijven.
Het 1e speelde in mijn ogen een goede wedstrijd. En ik ben nogal eens kritisch op het eerste. Vooraf hadden we er ook niet veel verwacht, Mingel was blij met een puntje, ik dacht zelf ook aan een 0-0. Verder vooral gezichten van “moeilijk, moeilijk”. Maar de eerste 20 minuten van de wedstrijd waren echt goed van de kant van Keer. Bas maakte ook terecht de 0-1 uit een goede vrije trap van Guyan. En ondanks dat het vertoonde spel van eerste 20 minuten niet vast gehouden kon worden, werd Bemelen ook niet gevaarlijk. En dan loopt de wedstrijd naar de 60e-70e minuut en dan weet je dat het geen 0-4 meer gaat worden. Het was toen niet meer het kijken waard, maar het bleef gelukkig 0-1. 3 punten die je met hard werken weghaalt uit de Bemelen. En het bleef dus te lang gezellig in de kantine van Bemelen. Tot volgende week.
Muziekje van deze week: Blame it on Boogie van The Jackson 5.