Het gekke is dat ik altijd wel weer uitkijk naar het schrijven van het verslag. Lekkere cocktail deze keer, hoewel Cuba Libre niet echt mijn ding is. Lekkere muziek, The Boxer Rebellion, en niemand die me even stoort. Fijn momentje op de avond.

Zo!! We beginnen!! Ik had er zondagochtend zin in. Echt! Ik was al lang wakker dagdroomde een beetje over hoe we die mannen uit Heer (Toni gebruikte een ander woord, minder geschikt voor een verslag) van de mat veegden. Het zat er een beetje aan te komen. Goeie wedstrijden achter de rug, veel getraind (de meesten dan), lekker weertje, moest lukken.

Ik liep deze keer naar het sportpark ’t Kölke door Heer heen. Even sfeer proeven. Een meisje van een jaar of 14 rende in haar pyjama over de weg om bij de overburen zo’n tienerblaadje in de bus te gooien. Ik gokte dat het “Yes”  was, een blaadje waarmee ik me een koude vakantie nog wel eens mee heb vermaakt. Voor het aansteken van de open haard. Ze zag mij ook en ze realiseerde dat ik daar eigenlijk even niet had moeten zijn. Nu lijk ik niet op Benno L., maar toch, ik kan me voorstellen dat dat wat ongemakkelijk is. Ze keek me aan en lachte breed uit en liep terug naar haar huis. Helaas zag ze een klein fietsje over het hoofd. Ze viel plat op de straat, stond op en rende het huis. Voor ik iets had kunnen zeggen of doen was de deur met een klap dicht. Die zal nog wel een aantal nachtmerries hebben waar ik (onbedoeld) in voorkom, denk ik.

Aangekomen bij Heer was er nog niemand van Keer en eigenlijk ook niemand van Heer. Ik was wat te vroeg. Koffietje en een broodje kroket besteld en ik ging eens na wie we allemaal misten vandaag. Toni en Ralph, Malaga; Raymond, Praag; Kas en Jordi, Gulpen; Sven en Ludo in de lappenmand. Het was nogal een lijstje, maar we kunnen als we compleet zijn bijna 2 elftallen opstellen dus zo’n probleem moest het niet zijn.

Ik zag al wat verschuivingen met de opstelling aankomen, want ik had in crisisberaad op 2e paasdag met Harrie samen wat gefilosofeerd(lees: over een paar glazen bier wat naar elkaar geschreeuwd) over de opstelling. Belangrijk punt was wel dat Ingo midmid moest komen te spelen, waarbij ik bijval kreeg van Ralph, gelukkig. Harrie had ook in zijn eigen wijsheid besloten dat dit het juiste idee was, en áls hij de wedstrijd had gezien, was hij trots op zijn beslissing geweest. Daarover later meer.

Eerst opstelling: G, Henneke, Jeoff, Jus (Sean), Lars, Niels, Ingo, Remco(Mitch), Menno (Patrick), Drees en Yoeri. Waarbij Mitch speler is van de B1, denk ik. Maar groot compliment ook aan hem, hij heeft een prima wedstrijd gedraaid.

De wedstrijd viel in het begin redelijk in het voordeel van ons. Heer probeerde alleen de lange bal op de 2 spitsen en wij kwamen voetballend een aantal keer goed door. Het eerste doelpunt was een mooi voorbeeld daarvan. Drees werd in de diepte aangespeeld, legde de moeilijke lange bal panklaar voor de inlopende Menno die met links hard en beheerst raak schoot. Dat was gelijk ook bijna de laatste actie van Menno die er al snel van af moest. De 0-2 viel ook nog ver voor rust, Yoeri kwam aan de linkerkant goed door en leverde een voorzet op maat af. Daar stond Ingo, die zijn eerste doelpunt van het seizoen aantekende door de bal keurig in de lange hoek te schuiven.

Daarna kwam Heer wat terug, mede door wat goede beslissingen van de scheidsrechter. Rond de 35e minuut maakte Jeoff weer een klassiek foutje. Hij had de eerste man die hem aanviel wel gezien, maar de tweede niet. En zo gingen er twee heren van Heer recht op G af. Ze speelden het keurig uit, achter de bal blijven, één op de keeper af, die moet gaan kiezen tussen schot en voorzet, op het goede momenten geven, en dan… Justus die de bal snoeihard weg ramt. Waar Justus vandaan kwam wist ik niet eens, maar het was een cruciale redding op een goed moment. Gelijk, net als bij Menno, het laatste goede moment, Justus moest er af.

Ruststand 0-2. Zoals ik al aangaf, Harrie was er niet, dus we hadden een andere trainer in de rust. Eentje die Yoeri nog even op scherp wou zetten, door te zeggen dat ie op scherp moest gaan staan als Drees de bal had. Yoeri pikte dit niet en zei dat ie de hele tijd op scherp stond, waarna de trainer dit oploste door te zeggen dat ie nog extra scherp moest staan. Ook had de trainer vernomen dat de schrijver van dit verslag “ook wel een goede verdediger was” en dat Jeoff de gewoonte had 6 meter voor de laatste linie laatste man te spelen. Eigenlijk is het niet moeilijk om coach van ons te zijn als je dit zo hoort.

Het mooiste moment vond ik het stuk na rust tot de 0-3 van Sean. Heer had namelijk besloten te gaan jagen van de eerste minuut. Telkens probeerde ze het met 3,4 man, maar we tikten ze van links naar rechts en terug, totdat ze het 10 minuten later opgaven en aangaven: “Laat ze maar opbouwen.”

De 0-3 deed Sean heel aardig. Maar de aandacht gaat toch helaas naar de wereldpass die Ingo gaf. Het mooiste was dat iemand (ik geloof Justus) Ingo na de wedstrijd vroeg of ie dat expres deed. Gewoon niet kunnen geloven dat dat echt bedoeld was. Ingo stond op eigen helft nog net in de middencirkel, draaide open van rechts naar links en gaf een steekbal tussen 4 man van Heer door. Hierdoor kwam Sean vrij voor de keeper. De snelheid van de bal was ook precies goed, de keeper moest wel komen, maar was net te laat, wat het scoren weer makkelijker maakt. Echt een prachtpass die bijna niemand bij Keer kan geven.

Door een klusmomentje kwam Heer vervolgens terug 1-3, maar iedereen bleef vechten, ook toen Roel voor 5 minuten naar de kant moest. G stond als een volleerde luchtverkeerleider alle afstandsschoten langs de goal te sturen, echt gevaarlijk werden ze niet. Patrick gaf de assist voor de 1-4, die door Yoeri de goal werd ingebeukt. Hij hing al een tijdje in de lucht (het doelpunt én Yoeri) en de voorzet van Patje was op maat. De touwen van de goal hielden het net.

De 2-4 eindstand was een 1-op-1 van Jeoff met de tegenstander, die hij glansrijk verloor. Ik denk dat hij liever 1-op-1 staat met Eva Jinek, die kan-ie namelijk wel hebben.

Harrie heeft het al dus niet gezien, jammer. Maar ik ben verdorie wel 2 pilsjes aan die mafketel kwijtgeraakt. Hoewel ie liever met 1 een resultaat had geboekt, dan had ik die biertjes mogen steken waar de zon niet schijnt. Iedereen van 1 gefeliciteerd met het klassebehoud natuurlijk! En volgende week degradeert Roda, wint 2 de veldslag van SCM en wint 1 geheel onverwacht met 4-0 van Rood-Groen. Gewoon. Omdat Roda niet goed genoeg is.

Op 2e paasdag 11 uur in de ochtend, vroeg, dacht ik nergens aan. En dat is gek, normaal heb je wel je gedachten over de politiek, vrouwen, voetbal, de trainer of andere zeer belangrijke dingen. Maar gisteren niet. Het is ook een beetje een rare dag. Veel mensen hebben niets met Pasen, sterker, weten niet eens waarom we vrij hebben. En natuurlijk weet ik dat dat met de komst van de paashaas te maken heeft, die na een gevecht met de chocoladeridder dood is gegaan om alle zonden tegen mensen in konijnenpakken te vergeven. En daarna is-ie twee dagen in een ei gekropen om vervolgens met behulp met Hans Klok op zondagochtend uit een hoge hoed levend tevoorschijn te komen. Eigenlijk is 1 vrije dag te weinig om dit te herdenken.

Vaak vergeten we de gedachte van een vrije dag. Mijn zusje vertelde dat haar bedrijf (waarvoor ik geen reclame zal maken) niet op 4 mei voor 8 uur de deuren wou sluiten omdat dit weer een paar uur omzet scheelde. Waarop mijn zusje zei dat het misschien beter was als het hoofdbestuur met zijn allen eens kijken ging nemen in Auschwitz. Misschien dat ze dan tot de gedachte zouden komen dat 2 minuten niet veel zijn. Ik heb er hard om gelachen, vooral omdat de andere mensen in dat overleg wel even op hun neus moeten hebben gekeken. Maar eigenlijk is het gelijk wel een treffend voorbeeld van het probleem.

2e paasdag, wat moet je er mee? Ik had verwacht dat er veel mensen afwezig zouden zijn. Woningboulevardje, vakantietje, werken, familie, paasbrunchje enzovoort. Maar we waren nagenoeg compleet. Iedereen wou wel gaan voetballen. Toch hing er een andere sfeer dan op andere wedstrijddagen. Harrie noemde het “zomeravondvoetbal”. Dat klopte wel goed met mijn gevoel, alsof de wedstrijd er niet toe deed.

Nu deed de maffe tegenstander ook alles om dat gevoel te bevestigen. Bier in de rust, gezelligheid, muziek en veel voetballers die na 1 sprintje de dug-out opzochten. Hadden we echte tegenstand? Nee, maar toch voelde de wedstrijd stroefjes aan. Alsof je een schitterende vrouw tegenover te hebt en je het gesprek met al je talenten gaande probeert te houden, maar dat het elke keer weer doodvalt. Je glimlacht wat ongemakkelijk en denkt: “Ik vind je wel leuk, maar misschien is praten niet helemaal ons ding”. Dat idee, wel leuk, maar het loopt niet helemaal zoals gepland.

Ik moet het toch even hebben over Jeoff. Jeoff is een voetballer waar de meningen over verdeeld zijn, Jeoff dat rijmt op wonderslof, maar ook maak je er makkelijk Off-day van. Iemand die rustig een bal van 25 meter van de goal in het kruis plaatst. Maar ook een man die ineens kan bedenken om twee uit te kappen in eigen 16 meter. Dat gaat natuurlijk niet. Het is een artiest, iemand die tijdenlang niets nuttigs kan uitvreten, maar dan ineens weer een geniaal idee heeft. Ik snap soms helemaal niets van dit soort voetballers. Zeker niet als ze een eigen goal maken, wel een artistieke eigen goal.

Kas na de wedstrijd gevraagd wat hij er van vond. “Het is een MONUMENT, man” met dat typische handgebaar van Kas. Zo van: “Daar is toch geen discussie over?”. “Die man is Keer, die speelt al zo lang ik me herinner bij Keer.” Nu had Kas gedronken, en dronken mensen spreken..., misschien heef-ie gelijk! Ik dacht eigenlijk: monumenten horen op een sokkel of in een museum, kunnen ze ook minder eigen doelpunten maken. Overigens als dat het criterium is, had ik een prominente plek in dat museum.

Het was echt niet Jeoff’s dag. Dat gevoel had ik al toen ik hem zag warmlopen in een Jupilershirt. Ik wou hem vragen of hij misschien Roda fan was en zich voorbereidde op volgens seizoen. Maar ik dacht toen: “Wat nou als hij het écht is?”. Dan is dat een minder leuke grap, vandaar dat ik mijn alter ego in de verslagen maar gebruik; Ik ben een lafaard.

Goed, we hebben 6 doelpunten gemaakt,  en een keer de cornervlag geraakt. 5 in de goede goal en eentje achter Raymond. Wie er precies allemaal scoorden weet ik eigenlijk niet meer. Yoeri, Roel, Ralph, Remco heb ik nog op het vizier maar de anderen niet meer. De goal van Roel was weer een plaatje. Vrije trap binnenkant paal, heerlijk geraakt. Reactie keeper: “God-miljaar!” Zegt genoeg. Wat je dan nog wel van de wedstrijd onthoudt, is dat Toni een keer probeerde te schieten en de cornervlag bijna raakte. Volgens Toni een polletje, volgens mij (leest u het vorige verslag) het bewijs dat het grootste deel van wat Keer2 op het voetbalveld doet, is gebaseerd op toeval. 

Het was het weekend van Nikki Terpstra. Dat is niet te ontkennen. Wat een overwinning! Sinds 13 jaar weer een Nederlandse winnaar in Parijs – Roubaix. De mooiste klassieker die er is, de kasseien, het stoempen en de eenzame aankomst in een treurig maar nostalgisch stadionnetje in Roubaix. Ik was trots op Terpstra, een held die eindelijk eens van die andere grote helden won. En dan in, wat mij betreft, de mooiste koers van het jaar. Petje af en volgend jaar neem ik vrij op deze zondag want ik heb er te weinig van gezien.

Bij Keer 2 heb je ook helden, ze worden alleen niet zo groot als Nikki Terpstra. Roger Geelen schoot alle pijlen vrijdagavond netjes in het midden van het bord, maar… toen het er op aankwam, hij in een 1 op 1 moest afrekenen met de Robin Hood van Keer 2, de man die alleen onder hoogspanning zijn beste kunsten vertoond, chokede Roger. Hij schoot weliswaar een uil vleugellam, maar kon na 1 pijl van Gerard op een fazant inpakken. Bijna de held, maar net niet. Op het laatste moment gepakt door die brutale wielrenner van Sojasun, net voor de gong knock-out door je nichtje van 12. En dat terwijl je domineerde, eigenlijk altijd en over de beste was. Dat doet pijn, vreselijk veel pijn. Niemand heeft het meer over jou, iedereen praat over de underdog, de David die Goliath met een lullig steentje velde. Maar dat is het leven.

Ik heb ooit een goal gemaakt bij Jekerdal uit. Dat wil zeggen, ik dácht dat ik een goal had gemaakt. Uit een corner van Udo scoorde ik met het hoofd de 3-3 vlak voor tijd. Ik ging uit mijn dak, rende het hele veld rond. Om er toen achter te komen dat de scheidsrechter het doelpunt had afgekeurd omdat de bal de lijn niet had gepasseerd (wat overigens duidelijk wel zo was). Ik had er van gedroomd, scoren in een voetbalwedstrijd als het er echt toedoet. Iedereen die het daar nog tijden over heeft, de anekdotes worden dan naarmate de tijd vordert steeds heroïscher. Er worden dingen bij verzonnen die helemaal niet gebeurd zijn, maar goed, wat maakt het uit? Ik ben de held, heerlijk! Helaas ga ik rond op verjaardagen als “The Flying Dutchman” of “die achterlijke die om 2 uur ‘s nachts op de weg in plaats van het fietspad reed “ en heb ik een Keulen ook in al mijn onschuld wat schade veroorzaakt. Wie de anekdotes niet kent, moet er maar eens naar vragen. Het zijn leuke verhalen, maar verder dan de kwalificatie “dorpsgek” zal ik mijn leven niet komen denk ik. En Roger… Ik gun je je dromen.

Toegegeven: Harrie maakt soms fouten. Kan-ie ook niets aan, het is maar een man. Maar zondag had hij volkomen terecht de middelmatige linksbackjes van ons elftal uit de basis gelaten. Lars en Henneke nemen het voetbal eigenlijk niet serieus, hebben geen wedstrijdmentaliteit en zijn vaker op tijd en te lang feestjes te vinden dan dat ze op de trainingen hetzelfde doen. Verder zijn het, in al mijn eerlijkheid, middelmatige voetballers. Alle begrip, gek eigenlijk dat ze dit seizoen al zoveel hebben gespeeld.

Zondagmorgen in een vredig Bemelen, dat doet de voetballer goed. Alles was goed, zelfs de muziek, voor een mooi potje voetbal. Goed, de opstelling: Raymond, Udo, Jeoff, Kas, Jordi; Ingo, Toni, Justus; Ralph, Drees, Niels. Bank: Menno, Lars, Sean en Henneke. Begeleiding: 3 generaties Heunen, verdwaalde Partounsen, “geladen” Sven, diverse spelers keer 1, Jo Demaggio en Lolita, Geelen. En ik vergeet er vast een paar.

De wedstrijd begon vertwijfeld vond ik. De passes waren niet zo precies, de duels gingen vaker dan normaal verloren en zonder dat Bemelen gevaarlijk werd, waren de eerste 10 minuten niet goed. Bemelen scoorde ook, 1-0. Maar toen stond de rechterkant van Keer 2 op, door 2 goede combinaties werd Ralph goed vrij gespeeld. Twee keer een voorzet op maat, twee keer een goal. Twee keer de uitstekende Niels. De 3-1 nog voor rust van Toni, die een corner van Niels tot doelpunt promoveerde door de bal in de goal te volleyen. Nooit geweten dat ie dat kon, maar goed, misschien was het gewoon geluk.

Na rust vier anderen erin. 5 doelpunten, waarvan 3 door Lars (2) en Henneke (1). Tsja, daar zit je dan als coach, moet dan nou? Zet je ze een keer ernaast, doen ze dit. Harrie zal thuis wat uit te leggen hebben. Hoewel, hij zei in de eerste helft: “Jongens, praten met elkaar. Praten doe je hier op het veld, thuis moet je je mond houden”. Daarmee denk ik dat dit vooral voor hem zelf geldt. Dus of er zoveel wordt uitgelegd in huize Goessens…

De overige twee goals waren van Drees, die weer een aardig potje speelde. Voor degenen die zich afvragen waarom er geen geweldig verhaal over de goal van Henneke in het verslag staat, ik ben geen opschepper, ik loop geen rondjes om het veld als ik een doelpunt heb gemaakt, ga niet voor de dug-out langs om te laten zien: “Zag je dat? Een volley onderkant lat de goal in.” Dat doe je niet. Dat is het werk van een achterlijke dorpsgek die nog steeds denkt dat ie de beste voetballer ter wereld is.

Wedstrijd werd 1-8 dus, 1e niet gezien maar 0-0. Vier punten naar Keer, aardige score voor dit weekend!

Zo, daar zit ik dan in Landgraaf. Na het eten zit ik boven op een laptop dit verslag te schrijven omdat de schoonfamilie vastbesloten is om te gaan Trivianten. Ik vond dat ik aan mijn sportieve verplichtingen had voldaan en had geen zin om dat kansloze spelletje te spelen. Ik heb tijdens het eten en daarvoor erg mijn best gedaan mij te gedragen, geen rare vragen gesteld, niet al mijn verwondering over het gesprek over de cupmaat van de dochter van de buurvrouw laten blijken. “Het is toch niet mogelijk? 16 jaar en zulke tetten?” “Toch, Maarten? Wat vind jij?” Buiten dat ik de dochter van de buurvrouw niet ken, noch haar decolleté is het ook vraag waar je geen goed antwoord op kan verzinnen. Wat je ook zegt, je bekent ergens schuld aan. Ik dacht even na en antwoordde: “Zolang ze haar kleren nog maar aan kan.” Grappig bedoeld, maar er volgde een heel gesprek over lekkende borsten. Lekker niveau. Ach ja, ik wil waarschijnlijk de mooie dingen van de Parkstad niet zien, als je stront wil zien, zie ook alleen maar stront.

Ik lees graag boeken en vorige week was ik Rotterdam. Gewoon aan het winkelen. De deal is altijd: schoenenwinkels: prima, klerenwinkels: ook prima, Hunkemoller: ga je maar alleen in én we lopen een boekenwinkel binnen. Helaas is door het failliet van Polare de grote boekhandel Donner in Rotterdam niet veel meer. Ik liep aan het einde van de dag een klein boekwinkeltje binnen. Keek even naar de boeken in de top 10 en hoorde toen een bekende stem. Hugo Borst zat daar, zijn boek “O Louis” kende ik, ik had alleen niet zo bijster veel zin het te lezen. Echter door de toevalligheid dacht ik: “Doe ook maar”. Ik dacht eigenlijk dat hij alleen een handtekening in mijn boek zou zetten, maar hij vroeg mij: “Wat moet ik er voor u inschrijven?” Waarop ik antwoordde: “U heeft er al genoeg in geschreven.” Dit vond Hugo erg grappig. Het bewijs is hiernaast te vinden.

Verder is het boek niet zo heel interessant, ik heb het gelezen. Wel leuk is de beschrijving van een trainer door Maarten van Rossem in het boek:

“Je moet als trainer in de voetballerij dictatoriale trekjes hebben, want je moet zo’n hele club van gedeeltelijk geestelijk geschifte adolescenten bij elkaar zien te houden en tot een zekere gedisciplineerde eenheid zien te smeden, zodanig dat ze 90 minuten in staat zijn om te doen wat jij ze hebt opgedragen.”

U begrijpt dat ik wel een fan ben van Maarten van Rossem, ik heb het hele weekend zitten te letten op de dictatoriale trekjes van Harrie.

Zondagochtend na een stevige wandeling kwam ik tot de conclusie dat we een aantal afwezigen hadden. Roel: weekend weg, G: geblesseerd, Sven: lang geblesseerd, Patrick: geen idee (maar of ie dat zelf wél heeft?!) en Yoeri. Yoeri is voor de tweede keer vader geworden en daarmee feliciteert de schrijver Yoeri van harte! Wat mij gelijk opvalt, is dat Yoeri buiten het veld bijna nooit misschiet.

Wie speelden er wel? Raymond (een klein beetje), Ludo (aardig), Geoff (vooral op het middenveld), Kas (vooral op Hans), Henneke (hoog en droog), Jordi (heel aardig), Toni (had al een wedstrijd in Italië in de benen), Jus (penalty), Ralph (zeer aardig), Niels (in de spits), Remco (heel aardig). Verder nog Menno (bijna gescoord), Sean (deed weer van alles) en Lars (op de brommer).

Hoe ging de wedstrijd? Ik moet u eerst zeggen dat ik niet zo tegen mijn verlies kan. Harrie zei na de pot (die we met 1-4 verloren) dat we zeer aardig hadden gevoetbald.  Van die complimenten waar je niets voor koopt. Het klopte wel, althans, in het belang van mijn eigen plek in het team ben ik het roerend met Harrie eens. Je kan er alleen niets mee. Geoff en ik hadden de wens om de rust met 0-0 te halen. Niet gelijk achter de feiten aan lopen. Margraten overliep ons zeker niet, er waren niet veel kansen voor Margraten, maar we stonden met 0-2 achter in de rust. Twee standaardmomenten waar we gewoon scherper moeten zijn. Ook voor de goal moeten we scherper zijn, we kregen namelijk zelf ook redelijke kansen. Na rust nog 2 goals van Magraten en een pingel van Justus: 1-4. Niet echt genieten, wel “leuk” (HAAT dat woord) gevoetbald.

Door mijn verplichtingen als vriend van heb ik niet de gehele wedstrijd van de goede vrienden van Keer 1 gezien. Ze speelden tegen een goed voetballende ploeg uit hun klasse Daalhof 1. Uiteindelijk 0-0. Eerste helft gezien en verschil qua voetbal was duidelijk te zien, maar het aantal kansen moet ongeveer gelijk zijn geweest. Als dat ook in de tweede helft door is gezet, is het een puik resultaat en moet je denk ik gewoon tevreden zijn met 0-0. Bah, ik begin als een mislukte trainer te klinken: “gewoon tevreden”. Nooit tevreden zijn! Ik ben wel benieuwd wat Louis van Gaal na een wedstrijd Keer zou zeggen.