Ik lees graag boeken en vorige week was ik Rotterdam. Gewoon aan het winkelen. De deal is altijd: schoenenwinkels: prima, klerenwinkels: ook prima, Hunkemoller: ga je maar alleen in én we lopen een boekenwinkel binnen. Helaas is door het failliet van Polare de grote boekhandel Donner in Rotterdam niet veel meer. Ik liep aan het einde van de dag een klein boekwinkeltje binnen. Keek even naar de boeken in de top 10 en hoorde toen een bekende stem. Hugo Borst zat daar, zijn boek “O Louis” kende ik, ik had alleen niet zo bijster veel zin het te lezen. Echter door de toevalligheid dacht ik: “Doe ook maar”. Ik dacht eigenlijk dat hij alleen een handtekening in mijn boek zou zetten, maar hij vroeg mij: “Wat moet ik er voor u inschrijven?” Waarop ik antwoordde: “U heeft er al genoeg in geschreven.” Dit vond Hugo erg grappig. Het bewijs is hiernaast te vinden.
Verder is het boek niet zo heel interessant, ik heb het gelezen. Wel leuk is de beschrijving van een trainer door Maarten van Rossem in het boek:
“Je moet als trainer in de voetballerij dictatoriale trekjes hebben, want je moet zo’n hele club van gedeeltelijk geestelijk geschifte adolescenten bij elkaar zien te houden en tot een zekere gedisciplineerde eenheid zien te smeden, zodanig dat ze 90 minuten in staat zijn om te doen wat jij ze hebt opgedragen.”
U begrijpt dat ik wel een fan ben van Maarten van Rossem, ik heb het hele weekend zitten te letten op de dictatoriale trekjes van Harrie.
Zondagochtend na een stevige wandeling kwam ik tot de conclusie dat we een aantal afwezigen hadden. Roel: weekend weg, G: geblesseerd, Sven: lang geblesseerd, Patrick: geen idee (maar of ie dat zelf wél heeft?!) en Yoeri. Yoeri is voor de tweede keer vader geworden en daarmee feliciteert de schrijver Yoeri van harte! Wat mij gelijk opvalt, is dat Yoeri buiten het veld bijna nooit misschiet.
Wie speelden er wel? Raymond (een klein beetje), Ludo (aardig), Geoff (vooral op het middenveld), Kas (vooral op Hans), Henneke (hoog en droog), Jordi (heel aardig), Toni (had al een wedstrijd in Italië in de benen), Jus (penalty), Ralph (zeer aardig), Niels (in de spits), Remco (heel aardig). Verder nog Menno (bijna gescoord), Sean (deed weer van alles) en Lars (op de brommer).
Hoe ging de wedstrijd? Ik moet u eerst zeggen dat ik niet zo tegen mijn verlies kan. Harrie zei na de pot (die we met 1-4 verloren) dat we zeer aardig hadden gevoetbald. Van die complimenten waar je niets voor koopt. Het klopte wel, althans, in het belang van mijn eigen plek in het team ben ik het roerend met Harrie eens. Je kan er alleen niets mee. Geoff en ik hadden de wens om de rust met 0-0 te halen. Niet gelijk achter de feiten aan lopen. Margraten overliep ons zeker niet, er waren niet veel kansen voor Margraten, maar we stonden met 0-2 achter in de rust. Twee standaardmomenten waar we gewoon scherper moeten zijn. Ook voor de goal moeten we scherper zijn, we kregen namelijk zelf ook redelijke kansen. Na rust nog 2 goals van Magraten en een pingel van Justus: 1-4. Niet echt genieten, wel “leuk” (HAAT dat woord) gevoetbald.
Door mijn verplichtingen als vriend van heb ik niet de gehele wedstrijd van de goede vrienden van Keer 1 gezien. Ze speelden tegen een goed voetballende ploeg uit hun klasse Daalhof 1. Uiteindelijk 0-0. Eerste helft gezien en verschil qua voetbal was duidelijk te zien, maar het aantal kansen moet ongeveer gelijk zijn geweest. Als dat ook in de tweede helft door is gezet, is het een puik resultaat en moet je denk ik gewoon tevreden zijn met 0-0. Bah, ik begin als een mislukte trainer te klinken: “gewoon tevreden”. Nooit tevreden zijn! Ik ben wel benieuwd wat Louis van Gaal na een wedstrijd Keer zou zeggen.