In alle eerlijkheid weet ik niet precies wat stikstof is, en waarom het bijvoorbeeld zo heet. Ik ken het scheikundige symbool en weet dat het in ammoniak zit, maar verder kom ik echt niet. En ik heb het idee dat de meeste mensen die zich er nu mee bemoeien totaal geen idee hebben waar ze het over hebben. Iets wat sinds de uitvinding van Twitter veel gebeurt. Twitter is het vergif, de troep, het afvoerputje van mensen die niet kunnen nadenken maar iets willen roepen. Op enige afstand volgt Facebook en tegenwoordig ook Instagram.
Niet dat u uw account per direct moet opzeggen, maar als we met zijn allen die social media niet zo serieus zouden nemen zou de wereld daar een stuk van opknappen. Zo begreep ik ook dat mensen erg veel waarde hechten aan dit verslag. Het is slechts mijn kijk op een piepklein nietszeggend voetbalclubje met een hele hoop rare figuren. Dat laatste maakt het wel makkelijker om de verslagen te schrijven. Zo was zondag na wat biertjes de secretaris de ‘meningen aan het peilen’. Jaja, hij wou gewoon zieltjes winnen om het dak van de kantine open te houden in plaats van dicht. Zou schelen in de stookkosten. Dat dat mij en Casper geen fluit kon schelen, begreep de secretaris niet echt. En toen-ie de aftocht blies en ik naar Caspers gezicht keek, dacht ik: “Er is hoop.” Vooral dit soort mensen niet al te serieus nemen.
Via het dak, kom ik bij een dakdekker. Zondagochtend onder het zwembad in kleedkamer 358 van 360 had Roel een verhaal over een dakdekker, waarvoor extra vroeg op zaterdag paraat stond. Om hem te ontvangen. De dakdekker kwam niet, in plaats daarvan stonden de Jehovah’s op de stoep! Die had Eerens natuurlijk niet verwacht en die houden ook eerder van een open dak zodat ze de hemel kunnen zien. In plaats van dat ze even helpen de pannen op het dak te krijgen.
Er ontstond een interessante discussie over waar de Jehovah’s voor stonden en over hun ‘Keerbal’: de Wachttoren. De Jehovah’s geloven dat we inmiddels in de eindtijd zijn aangekomen en dat God straks terugkomt op aarde om zijn werk te voltooien (voor de jongere lezers onder ons: dat betekent dat alle andersgelovigen een zeer pijnlijke dood sterven en alleen zij die zich hebben bekeerd tot Hem en Jehovah zijn, overblijven). Ik had in de tweede helft ook de hoop dat Hay terug zou komen om zijn werk te voltooien. Halverwege de tweede helft was hem de moed in de schoenen gezonken en had hij het veld verlaten.
Dat kwam uiteraard niet omdat alle ongelovigen op het veld zo’n fantastisch spel lieten zien. Integendeel. We begonnen in de eerste helft nog redelijk goed. Hier en daar een wat mindere pass, maar we zetten ook wel wat goede aanvallen op. En wie ons de laatste tijd heeft zien voetballen, weet dat dat niet elke wedstrijd er in zit. Kansen waren er genoeg, het had ook 1-4 of 1-5 kunnen staan. De 1 kwam door typisch tikkie terug van Nicky op Mike.
Het stond met rust 0-2 door een doelpunt van Niels en eentje van Lorenzo. Ik was eerlijk gezegd weer vergeten dat Lorenzo toch nog 1 bal goed geraakt had. Na de wedstrijd wou ik hem even onder zijn neus drukken dat ie niet al te best had gevoetbald, maar ja, dat is lastig als die knakker dan toch weer gescoord heeft.
De tweede helft was slecht, wat ik er nog over kwijt moet is dat je in zulke helften nog wel kan genieten van het knokken van Semmie en Sander. Die geven wel alles. Verder waren de eerste 5 minuten nog prima en daarna kwam geen bal meer aan, liepen we achteruit en was het geluk weer aan onze zijde dat Amby maar 1 doelpunt maakte.
Mike, de kersverse vader van een zoon (met een Bijbelse naam overigens!), slaapt deze dagen in het ziekenhuis. Want daar liggen Charlotte en zijn zoon nog. Slapen is een groot woord, want hij heeft volgens mij alleen een houten bankje tot zijn beschikking. Gelukkig begreep ik dat het de goede kant op ging en dat Charlotte in ieder geval naar huis zou kunnen.
Veel slaap zit er ook niet in natuurlijk en volgens mij kunnen de kwartaalcijfers van Red Bull niet tegenvallen, maar ik gun ze eerst wat rust en dan veel plezier met elkaar en hun zoon. Ik was in ieder geval weer blij dat Mike een cruciale bal pakte 5 minuten voor het einde.
Dan naar het eerste. Ik had een bijzondere taxi. Mensen maken zich altijd een beetje zorgen om de fietsende Maarten, maar dat hoeft eigenlijk helemaal niet. Ik vind dat echt heerlijk, maar goed, ik kon mee met de bus. De bus van Hay.
We stonden 5 minuten te kijken en dachten al snel, dit wordt 5-0. Met de rust is dit gespeeld. Keer walste over RKVVL heen en Casper maakte uit 1 van de aanvallen de 1-0. Daarna stortte het ineens in als een kaartenhuis. Ik heb de reconstructie kunnen doen met Lars, Jeroen, Jim, Casper, Pierre, Stulens en Rens.
Lars was nog steeds oververhit en was zelf aan de bar nog bezig zijn verdediging neer te zetten. “Die nummer 7 stond vrij.” Waarop Pierre (de grensrechter van dienst) zei: “Dat is geen coaching. Dat heb ik ook gezien, maar je moet er wat aan doen! Namen, rugnummers.” Rens gaf duidelijk Ian de schuld, die had dat op moeten lossen. Stulens schijnt in de rust een briljante uitleg te hebben gegeven die niemand begreep, waardoor de rust eigenlijk te kort was om het probleem op te lossen. Volgens Jeroen en Casper moesten we gewoon niet zo bang zijn en de wil aan de tegenstander opleggen in plaats van ons aan te passen aan VVL.
En toen kwam ik bij Jim. Van Jim begreep ik wie er coach was bij VVL. Dat is een oude bekende van Scharn, een begenadigd voetballer en blijkbaar ook een tactisch erg slimme trainer. Want ondanks dat VVL een veel mindere ploeg heeft dan Keer, werd het voor Keer ineens heel moeilijk. Daar moeten dan ook wat credits naar toe, en tegelijkertijd is er voor Keer op dat gebied (het tactische) nog wel wat werk aan de winkel.
Het stond in de rust 1-2 voor VVL. En na rust was het niet goed, maar stond wel beter. Keer voetbalde zich uiteindelijk in 10 goede minuten langs VVL. Eerst kreeg Jeroen een terechte penalty mee, hij kreeg een duwtje op het moment dat ie de bal voor het inkoppen had. Daarna het hoogtepunt van de wedstrijd. Ian wordt een beetje de Lorenzo van het eerste. Hij maakte een mooi goaltje, maar heeft dus ook een aantal dingen niet gedaan waar het team wat last van had.
De goal was een afvallende bal die Ian rand zestien netjes controleerde en toen gericht niet al te hard in de kruising schoot. Ik stond zo dat ik niet kon zien of raak ging of net naast, maar Ian juichte al voor dat de bal het net raakte, die wist al dat ie ging zitten. 3-2. Rest van de wedstrijd was weer achteruitlopen en niet meer zo leuk om te kijken.
Daarna was het veel te gezellig in de kantine (dank Bert, Sem en Niels, ik wou echt naar huis). Volgende week is het eerste vrij, donderdag een bekerwedstrijd tegen SCM. Het tweede neemt het zondagochtend op tegen Daalhof.